असा हर्षला.... सुखावला
अन् निश्चिंत तो झोपला..
काबाड कष्टला,
ढेकर देऊन जेवला
पैसे दोन गाठीला...
विश्वास होता, चिंता कशाला
स्वप्न पडलं एकदा
टुमदार बंगला
आणि सभोवती बाग बगिचा
स्वप्नाळला, मनी रंगला
लागला ध्यास, आस जोपासला
बंगला आता, सुखावला
तरी खंतला
बाग तेवढा राहीला
घेतला वसा,
निश्चयला
विझला.... दमला,
पेटला, पुन्हा श्रमला
रोपं अन् बिया,
तसा तो ही फुलला
पहाता मळा बहरला
तसा मनी हरखला
लोकांनी येता पाहिला
भेटला जो, कौतुकला
अभिमाने ऊर भरला
पण मना काहूर दाटला
सतत चिंतला
दचकून जागला
दुभंगला, वैतागला,
पार वेडावला
आंबा कुणी, फणस *"माझा"* तोडला,
मोडून फांद्या, का नासविला,
धास्तावला, पुन्हा राबला
जागता पहारा, कुंपणी जपला
सुखाशी अट्टाहास केला
पण तेची गमावून बसला
रडला चिडला, आक्रोशला,
विधात्यालाच रागावला
रुसला, हिरमुसला
किर्र जंगली गेला
तळ्याकाठी मग बसला
सावरला, जरा शांत झाला
विचार पक्षी दिसता.. रमला
चमकुन आत्मबोधला
मळभ दूर झाला, तिढा सुटला
प्रसन्न हसला, आल्हादला, आनंदला
खटाटोप हा केला
"स्वतःचा, माझा" जो म्हटला
किती जिव जाळला
उगा उरी तळमळला
विस्तिर्ण मोठा सजलेला
दैवी बाग तो पाहिला,
कसा पेरला, बहरला,
सर्वांसाठी खुला, हा कुणी राखीला?
कृतकृत्य झाला
अन् त्या पायी वाकला
असा हर्षला.... सुखावला
अन् "पुन्हा" निश्चिंत तो झोपला..
©प्रदिप, पुणे
९९२३२०५६१४
दि. २ जुलै २०२२
No comments:
Post a Comment